12 mei 2012: WRB 400 km Morkhoven

Daar stond ik dan, om 01.30hr ‘s-nachts de auto in te laden om naar Morkhoven te vertrekken voor een BRM rit van 400km. Na 1,5 uur kwam ik aan bij de sportzaal die organisator Jan Geerts juist had geopend. Koffie en koek stonden klaar en er verzamelden zich zo’n 20 man voor de start om 04.00hr ‘s-ochtends.

Het eerste uur reden we in het donker, de regen en de kou, het was slechts 7°C. Ik kon goed merken dat er ervaren randonneurs in de groep zaten, zij hielden het tempo goed onder controle en de groep bleef dan ook vrijwel de hele dag bij elkaar.

De regen stopte, de zon kwam op, de temperatuur steeg en we werden overal welkom geheten door fluitende vogels en mooie natuur. Na zo´n 50km voelde ik langzaam aan steeds meer de hobbels in de weg…het zal toch niet? Ik keek naar de achterband maar al rijdend is dat eigenlijk moeilijk te beoordelen, ik hoopte er maar het beste van. Ongeveer 15km verder was de band toch echt te zacht geworden om door te rijden, ik liet de groep gaan om de band te herstellen. Met een beetje doorrijden kwam ik toch tegelijkertijd met de groep aan bij de eerste controle in Den Bosch op 100km.

Na de appelflappen en de cola’s gingen we op pad naar Nijmegen, 70km verder. Op de dijken langs de Waal, een stukje wat ik dit jaar al eerder gereden had bij de 300km vanuit Twisteden. De Belgische collega’s kregen het, ondanks de bij vlagen sterke tegenwind, af en toe op hun heupen en voerden dan het tempo flink op.

In Nijmegen werden we uiterst vriendelijk ontvangen in een uitspanning naast de oude stadsmuren in het Hunnerpark en al snel vertrokken we naar de 3e controle: Alpen, Duitsland. Nog steeds volgden we de dijk langs de Waal, die in Duitsland ineens de Rhein als naam kreeg. Net voor Kalkar, waar de oude kerncentrale is omgetoverd in een speelparadijs, sloeg ik met fiets en al over de kop. Gelukkig geen verwondingen, mijn fiets leek op het eerste gezicht de klap aardig overleefd te hebben maar bij nadere inspectie bleek dat het zadel aan zijn laatste rit bezig was. De voorband was ook lek, het tweede lek voor mij vandaag.

Rustig aan gingen we verder richting Alpen. Mijn rechterbil zat zo’n 5cm lager dan de linkerbil voor de resterende rit van 150km. De Belgische collega’s kwamen stuk voor stuk vragen of ik dat wel in de gaten had. Tja..je weet maar nooit met die zuinige Ollanders zullen ze gedacht hebben?

Eenmaal in Alpen gingen we op zoek naar de brandweerkazerne, maar het bleek dat we in het stadhuis (Rathaus) moesten zijn. De fietsen mochten in de centrale hal en we werden welkom geheten door de loco-burgemeester. Niet veel later zaten
we in onze fietskledij in de heuse raadszaal. Er werd eten en drinken (zelfs bier) aangeboden aan hen die wilden en de loco-burgemeester vertelde ons over Alpen en de zusterband die deze gemeente heeft met Herentals.

Vanuit Alpen was het 90km richting de controle in Weert. Tot Alpen reden we nog met de gehele groep van 20 man, maar nu viel de groep toch uit elkaar. Ik bleef bij Mic (de Belg met de moustache, tevens randonneur van het jaar in België), Bart de roeifietser en enkele anderen in het voorste groepje. Het zadel begon me wel iets te irriteren, elke hobbel probeerde ik te vermijden omdat ik bang was dat deze zou afbreken.
In Weert hielden we een korte stop bij café de Sluis.

Vanaf Weert bleek de route continu langs het kanaal te lopen, door de mooie Kempen. Met een snelheid van 28km/hr maakten we snel de nodige meters waardoor we in de schemering aankwamen bij de finish: café De Snelle Duif in Morkhoven.

De vrouw van organisator Jan had de sportzaal weer geopend zodat we een warme douche konden nemen en in het café stond een pint en wat te eten voor ons klaar.

Al met al een leuke en mooie rit waarbij maar een uur in het donker werd gereden. De route door België en Nederland was puur fietsplezier, de kwade in het stel was Duitsland waar toch behoorlijk wat Strassenschade aanwezig was.