Fleche Allemagne 2012

17 mei 2012: Fleche Allemagne 2012 – Team De Vliegende Hollander – 411km
Route

Een bijzondere rit op deze Hemelvaartsdag. Waar het bij een normale BRM rit gaat om het rijden van vaste afstanden over vooraf bepaalde routes gaat het bij een Fleche om het rijden van een zelf samengestelde route in 24 uur. Om 9 uur ‘s-ochtends startten vanuit heel Duitsland en daarbuiten zo’n 50 teams met allemaal hetzelfde doel: Kasteel Wartburg in Eisenach.

Het Nederlandse team werd geleid door wegkapitein Jos en was aangevuld met Ben, Herman, Jo en ikzelf. Jos had een route uitgestippeld vanuit Venlo, langs Marl, Lippetal, Bad Arolsen en Malsfeld om uiteindelijk in Eisenach aan te komen.

Na een heerlijk ontbijt te huize Verstegen, waar de zenuwen duidelijk merkbaar waren, was het tijd voor de groepsfoto.

Jos had ons verteld dat het ‘s-nachts wel koud kon zijn in het land van duizend bergen: Hoog Sauerland. Dat betekende dus genoeg kleding mee om de nacht al fietsend door te komen. Eventueel zou er in Malsfeld (op 325km) geslapen kunnen worden. Met gezwinde spoed vertrokken we richting Marl, de eerste controlepost op 88km.

Al snel misten we Ben, waarop de overige leden van het team unaniem besloten dat de wegkapitein dan maar even moest terugfietsen om te kijken waar hij bleef. Het zadel van Ben bleek steeds naar beneden te zakken, tijdens het aandraaien van de zadelstrop knapte de bout tot overmaat van ramp ook nog eens.

Daar stonden we dan, midden op de dijk met Wesel in zicht en een ingezakt zadel. Nu is Ben niet voor één gat te vangen, hij bleek een reserve bout te hebben! Erg strak durfde Ben deze niet meer aan te draaien uit angst dat ook deze het zou begeven onder de last. We zouden nog geregeld stoppen om de het zadel weer even op te vijzelen.

We vervolgden onze weg, waarop mijn zadeltas ineens begon te bungelen. Het bleek dat één van mijn snelspanners was doorgesneden door het scherpe zadeloog van mijn nieuwe zadel. Een paar tie-wraps en wat touw uit een afvalbak bleken voldoende om de boel vast te houden. Tegen 12.30hr kwamen we bij het tankstation in Marl aan, een welkome stop aangezien mijn maag erg van streek bleek te zijn, iets wat ik al tijden niet meer had meegemaakt.

De volgende controle in Lippetal lag op 176km. Het wegdek was niet overal even goed te noemen, wat resulteerde in een lekke band voor Ben in Lünen. De hulp van de andere teamleden bestond uit het fotograferen van de misère van Ben. Jo was na zes foto´s al uitgefotografeerd, hij was vergeten zijn geheugenkaart te wissen waardoor deze nu al vol was.

Met een banaantje in mijn maag verder maar weer, tot aan de Avia in Lippetal waar Dick ons al ongerust stond op te wachten. Het liep al tegen 17.00hr. We spraken af dat we niet te laat zouden gaan eten, op mijn aangeven zouden we een Biergarten zoeken voor schnitzel met patat.

Eenmaal weer op pad zagen we in de verte bekende shirts, het bleken Duitse randonneurs te zijn die ook de Fleche fietsten. Helaas hadden zij minder geluk dan wij, één renner bleek als enige te zijn overgebleven van zijn team, bij de andere twee renners hadden ook enkele teamleden de tocht moeten afbreken. Na een kort praatje gingen we snel verder op zoek naar de Biergarten. In Büren bleek echter tot mijn grote teleurstelling geen Biergarten aanwezig, het werd pizzeria Bella Riva waar we om 20.00hr aan tafel schoven.

Uit angst voor te kleine porties bestelde ik een mini-pizza spaghetti én een bord spaghetti carbonara. Toen de serveerster vervolgens de borden voorschotelde sloeg de schrik mij om het hart: Hoe krijg ik dit allemaal op?



Na dit koolhydraatrijke diner schoot ik de heuvel op waar Dick ons stond op te wachten. We trokken de nachtkleding aan gezien de verwachte koude.
Tot nu toe was de route redelijk vlak gebleven, maar dat bleef niet zo. Net na Lippstadt (200km) moesten we flink klimmen, met nog 0 hoogtemeters in de benen voor dit jaar viel mij dat erg zwaar. Vervolgens werd er gefluisterd dat er twee beklimmingen van 700 meter in het parcours zaten, iets wat tot het einde toe in mijn hoofd bleef malen.

Toch vlogen Jos en ik door de heuvels om steeds weer even te stoppen voor de achterblijver die opvallend vaak moest plassen. Bij een flink naar urine stinkende bushalte nam Herman de gelegenheid te baat om even te rusten, iets wat Jos duidelijk geen goed plan vond.

Tegen 03.00hr kwamen we dan eindelijk aan in Malsfeld. Mijn linkerknie was wat gevoelig geworden, ik weet het aan het nieuwe zadel en de daarmee iets gewijzigde stand.

De geplande lange slaapstop was nu niet meer haalbaar gezien de tijd. De wegkapitein oordeelde dat we hier één uur konden rusten. Binnen zat een ander Fleche team aan de koffie. Na een licht hazenslaapje en 1 uur en 3 kwartier later gingen we om 04.45hr weer naar buiten, het was nu wel erg koud geworden! Het was nog 50km tot de laatste controle die pas om 07.00hr zou opengaan. We reden door dorpen met schitterende oude huizen, zo uit Oostenrijk geplukt leek het wel.

De controle / bakker in Unterstuhlen bleek een populaire stop, we kwamen hier veel teams tegen die ook op pad waren naar de Wartburg. Gezamenlijk fietsten we de laatste 30 kilometer het voormalige Oost-Duitsland in, waarbij Jo zich pas laat realiseerde dat hij het kopwerk op zich nam voor de flinke groep Duitsers achter hem.

Vanuit de verte zagen we de Wartburg al op de heuvel staan. In Eisenach bleek echter niemand exact te weten hoe we daar konden komen, overal zagen we randonneurs in zijstraten opduiken. Eenmaal de juiste toegangsweg gevonden bleek deze onmenselijk steil, ik stopte dan ook even om een foto te maken van het kasteel. Ben passeerde en wilde natuurlijk ook op de foto. Een blik op de klok leerde toen dat we nog slecht 20 minuten hadden om boven te komen! Snel spoedden Ben en ik ons dus naar boven, waar de laatste 200 meter te voet moest worden afgelegd.

In het kasteel hadden vele renners (>150+) al verzameld te zijn, een leuk weerzien met vele collega’s van verschillende tochten. Snel op de groepsfoto en toen op naar de douches en het ontbijt. Bij het ontbijt waren ook Dick en Luc aanwezig, Jos had hun bereid gevonden om ons met de auto naar Nederland te brengen.

Al met al was het een zeer gedenkwaardige tocht. Het team, de mooie vergezichten, het ontmoeten van collega randonneurs uit alle windstreken en het arriveren in het kasteel. De bergen van 700 meter hoogte waren een fantasme, het is me nog steeds een raadsel hoe dat verhaal in mijn gedachten kwam. Jos bleek prima in staat om ons team in het gareel te houden, een felicitatie waard.

Alle foto’s zijn hier te vinden:
Foto’s Henk
Foto’s Jos