19-20 mei 2012: WRB 600km Morkhoven – 5000hm

Een biertje bij aankomst, een gespreid bedje en een overheerlijk boerenontbijt. Dat was wat Jan Geerts allemaal voor mij had geregeld in Morkhoven bij Bed & Breakfast ‘Berteneindsehoeve‘ van Jeanine Carrette. Dat was ook wel hard nodig, gezien ik direct na de Fleche Allemagne vanuit Venlo naar Morkhoven was gereisd.

Bij het tekenen in het gastenboek wees Jeanine mij er nog op dat er al eerder een Nederlander was geweest maar dan op een step. Het bleek collega-randonneur Wim Brink uit Zwolle te zijn die tegenwoordig op een fiets de wegen verkent.

Na het ontbijt was het een paar honderd meter naar de start bij de sporthal, waar de wagen met aanhanger al klaar stond voor het bagagetransport. Deze 600km was er namelijk één met overnachting, de eerste dag zou er 350km worden gereden en de tweede dag 250km. Naast organisator Jan was routinier Gilbert de komende twee dagen de begeleider.
De 18 renners verzamelden zich in een kring rond Jan die nog even de laatste wegopbrekingen en eetgelegenheden doornam en ons verzocht om bij aankomst in het hotel, rond middernacht, toch vooral stillekes aan te doen. De start was stipt om 06.00hr.

De groep vertrok richting Herentals om van daaruit over ruim 95km het Albertkanaal te volgen tot aan Visé. Deze jaagpaden waren zeer goed onderhouden en we passeerden veel zware industrie. Na 78km werd er wel nog even gestopt in Gellik, alwaar de barman een opmerkelijk record op zijn naam heeft staan: Het wereldrecord Klokkeloeien (18.687 slagen). Gelukkig had hij geen gehoorschade overgehouden aan al dat geklingel en stond er al snel een Limburgse appelvlaai en een cola voor mijn neus.

We gingen als groep weer verder na de arm- en beenstukken te hebben uitgetrokken, de zon liet zich goed zien. Vanaf Visé moest er ook gelijk geklommen worden. Al snel zag ik de groep uit mijn gezichtsveld verdwijnen, het was duidelijk dat ik niet de klimgeit van het stel was. Via Eupen, waar ik al eerder heb gefietst bij tochten vanuit Maastricht reden we over een weg naar Mützenich. Langs de weg was een militair oefenterrein, maar ik heb sterk het vermoeden dat de militairen in spé de weg hadden gebruikt om allerlei soorten clustermunitie op los te laten. Maar liefst elf kilometer lang werd ik door elkaar geschud op deze flauwe helling. Vanaf het grenspaaltje met Duitsland was de weg weer perfect geasfalteerd, een groter contrast was niet denkbaar.

In Mützenich (152km) trof ik de groep weer aan, ik dronk snel nog een colaatje en sloot mijzelf weer aan. Dat was echter niet voor lang, hun tempo lag beduidend hoger dan de mijne. Weer reed ik alleen, door mooie bossen. Bij Camp Elsenborn Lager, met 635m boven zeeniveau één van de hoogste punten van België, trakteerde ik mijzelf op de grootste fles cola die ze bij het tankstation verkochten. Anderhalve liter cola en een sanitaire stop later ging ik weer op pad.

Langs Kronenburg naar Stadtkyll waar Jan een flinke helling in de route had gezet. De weg droeg als naam Bergstraße en daarmee was niets teveel gezegd. Zwetend als een otter arriveerde ik op de top, twee collega’s die achter mij reden passeerden mij.

Tegen 17.00hr arriveerde ik bij Biergarten “Blockhaus Zum Schwarzen Mann” (219km), gelegen op 700 meter hoogte in de Eiffel. Al tijdens de Fleche Allemagne wilde ik een Biergarten bezoeken, dit kwam dus mooi uit! Snel werd het bier, friet en de schnitzel aan tafel gebracht en kon ik genieten van al dat lekkers. Jan arriveerde ietsje later en hij bestelde ook gelijk zijn schnitzel. Begeleider Gilbert vulde mijn bidon met bruiswater, iets wat wij hier Spa Rood noemen. Goed voor de maag werd erbij gezegd.

Deze biergarten had ook een ski-verhuur, het was duidelijk dat ik hier erg hoog zat. De volgende 25km was een zeer mooie afdaling waarbij amper getrapt hoefde te worden. Ik koos ervoor om de Prümtal Radweg te nemen naar Minden, dit was werkelijk één van de mooiste stukken die ik heb gefietst. Hoewel we op de kaart langs het water leken te rijden zat er toch wel aardig wat klimwerk in dit stuk. In Minden aangekomen (19h45) trof ik de grote groep weer aan, zij zaten al een uur op hun diner te wachten. Aangezien ik al had gegeten haalde ik snel een stempel en reed ik verder met drie Belgen voor het laatste stuk van 70km tot de controle met slaapgelegenheid.

We volgden de rivier de Our welke de grens tusen Duitsland en Luxemburg vormt. Wonderschone natuur werd afgewisseld met dorpjes waar de terrassen gevuld waren met dagjesmensen. De grote groep had ons inmiddels alweer ingehaald, mijn drie companen verdwenen met hen. In Vianden bleek mijn koplamp op halve kracht te branden, wat gepruts met de draden en er was gelukkig weer volop licht. In Dasburg moest flink geklommen worden, met 340km in de benen was dat zowaar een hele opgave. In het pikdonker kwam ik tegen 23.15hr aan in het hotel waar Gilbert mij al stond op te wachten. Een biertje, snelle douche en even later lag ik onder zeil. ‘s-Nachts werd ik wel een paar keer wakker met hevige pijn in mijn knie, als dat maar goed komt voor de 250km terug naar Morkhoven.

De volgende morgen werden we rond 06.00hr gewekt voor het ontbijt, met 6 uur slaap was ik goed uitgerust. Na het ontbijt bleken mijn benen echter nog lange tijd te slapen, de groep reed weer bij me weg en ik mocht de hellingen weer alleen beklimmen op een slakkentempo. Ik reed weer door een stuk bekend gebied en arriveerde bij de controle in Chevron. De groep zat hier nog te buizen wat mij de gelegenheid gaf om even snel wat te drinken. De route werd vanaf nu weer stukken vlakker, ik reed de 50km tot de volgende controle goed mee met de groep. Het stuk tussen Chevron en Mery bestond voor een groot deel uit Ravels, fantastische fietspaden.

Al rap arriveerden we in Mery, waar nog geen 10 minuten later ook Jan aankwam. Ik vond het verbazingwekkend hoe Jan dat stuk zo snel had afgelegd, hij moet haast wel een tijdrijder zijn geweest in vroeger tijden. Vanaf hier was het al vooruitkijken naar het einde, met nog slechts 130km te gaan.

De controle in Gellik lag op 50km afstand en hier had Jan ons taart beloofd, mits we ons gedroegen. De route ging dwars door Luik, waar we menig wandelaar moesten ontwijken en het duidelijk was dat het gemeentebestuur het onderhoud van fietspaden niet de juiste prioriteit geeft. Eenmaal aangekomen in Gellik was de klokkeloeier weer paraat om ons snel te voorzien van drank en spijzen. Jan kwam net op tijd om de rekening te voldoen.

Inmiddels was de groep op twee na weer compleet en reden we de laatste 75km weer langs het Albertkanaal richting Herentals. Drie Belgen en een Duitser hadden duidelijk teveel energie over gezien zij niemand anders op kop duldden. Ik vond het natuurlijk allang prima, met 28km/hr gemiddeld smolten de resterende 75km onder onze voeten weg. Om 18.30hr arriveerden we bij de finish, inclusief slaapstop had deze rit dus 36,5 uur geduurd.

In Morkhoven was er weer de prima douchegelegenheid alsmede een apres-fiets in het cafe De Snelle Duif. De boterham met Kop heb ik ditmaal mogen aanschouwen maar nog niet durven proeven. Wellicht een volgende keer als ik zo’n honger heb dat rauwe bonen zoet smaken?

Gilbert, Jan en mw. Geerts: Nogmaals bedankt voor deze zeer mooie en goed georganiseerde tocht. Het was dan wel één van de zwaarste tochten met 5000 hoogtemeters die ik gedaan heb maar absoluut zeer de moeite waard.

Mijn foto’s zijn op Picasa te bewonderen.

17 mei 2012: Fleche Allemagne 2012 – Team De Vliegende Hollander – 411km

Een bijzondere rit op deze Hemelvaartsdag. Waar het bij een normale BRM rit gaat om het rijden van vaste afstanden over vooraf bepaalde routes gaat het bij een Fleche om het rijden van een zelf samengestelde route in 24 uur. Om 9 uur ‘s-ochtends startten vanuit heel Duitsland en daarbuiten zo’n 50 teams met allemaal hetzelfde doel: Kasteel Wartburg in Eisenach.

Het Nederlandse team werd geleid door wegkapitein Jos en was aangevuld met Ben, Herman, Jo en ikzelf. Jos had een route uitgestippeld vanuit Venlo, langs Marl, Lippetal, Bad Arolsen en Malsfeld om uiteindelijk in Eisenach aan te komen.

Na een heerlijk ontbijt te huize Verstegen, waar de zenuwen duidelijk merkbaar waren, was het tijd voor de groepsfoto.

Vlnr Jo, Ben, Henk, Jos, Herman, Dick

Jos had ons verteld dat het ‘s-nachts wel koud kon zijn in het land van duizend bergen: Hoog Sauerland. Dat betekende dus genoeg kleding mee om de nacht al fietsend door te komen. Eventueel zou er in Malsfeld (op 325km) geslapen kunnen worden. Met gezwinde spoed vertrokken we richting Marl, de eerste controlepost op 88km.

Al snel misten we Ben, waarop de overige leden van het team unaniem besloten dat de wegkapitein dan maar even moest terugfietsen om te kijken waar hij bleef. Het zadel van Ben bleek steeds naar beneden te zakken, tijdens het aandraaien van de zadelstrop knapte de bout tot overmaat van ramp ook nog eens.

Daar stonden we dan, midden op de dijk met Wesel in zicht en een ingezakt zadel. Nu is Ben niet voor één gat te vangen, hij bleek een reserve bout te hebben! Erg strak durfde Ben deze niet meer aan te draaien uit angst dat ook deze het zou begeven onder de last. We zouden nog geregeld stoppen om de het zadel weer even op te vijzelen.

We vervolgden onze weg, waarop mijn zadeltas ineens begon te bungelen. Het bleek dat één van mijn snelspanners was doorgesneden door het scherpe zadeloog van mijn nieuwe zadel. Een paar tie-wraps en wat touw uit een afvalbak bleken voldoende om de boel vast te houden. Tegen 12.30hr kwamen we bij het tankstation in Marl aan, een welkome stop aangezien mijn maag erg van streek bleek te zijn, iets wat ik al tijden niet meer had meegemaakt.

De volgende controle in Lippetal lag op 176km. Het wegdek was niet overal even goed te noemen, wat resulteerde in een lekke band voor Ben in Lünen. De hulp van de andere teamleden bestond uit het fotograferen van de misère van Ben. Jo was na zes foto´s al uitgefotografeerd, hij was vergeten zijn geheugenkaart te wissen waardoor deze nu al vol was.

Met een banaantje in mijn maag verder maar weer, tot aan de Avia in Lippetal waar Dick ons al ongerust stond op te wachten. Het liep al tegen 17.00hr. We spraken af dat we niet te laat zouden gaan eten, op mijn aangeven zouden we een Biergarten zoeken voor schnitzel met patat.

Eenmaal weer op pad zagen we in de verte bekende shirts, het bleken Duitse randonneurs te zijn die ook de Fleche fietsten. Helaas hadden zij minder geluk dan wij, één renner bleek als enige te zijn overgebleven van zijn team, bij de andere twee renners hadden ook enkele teamleden de tocht moeten afbreken. Na een kort praatje gingen we snel verder op zoek naar de Biergarten. In Büren bleek echter tot mijn grote teleurstelling geen Biergarten aanwezig, het werd pizzeria Bella Riva waar we om 20.00hr aan tafel schoven.

Uit angst voor te kleine porties bestelde ik een mini-pizza spaghetti én een bord spaghetti carbonara. Toen de serveerster vervolgens de borden voorschotelde sloeg de schrik mij om het hart: Hoe krijg ik dit allemaal op?

Na dit koolhydraatrijke diner schoot ik de heuvel op waar Dick ons stond op te wachten. We trokken de nachtkleding aan gezien de verwachte koude.
Tot nu toe was de route redelijk vlak gebleven, maar dat bleef niet zo. Net na Lippstadt (200km) moesten we flink klimmen, met nog 0 hoogtemeters in de benen voor dit jaar viel mij dat erg zwaar. Vervolgens werd er gefluisterd dat er twee beklimmingen van 700 meter in het parcours zaten, iets wat tot het einde toe in mijn hoofd bleef malen.

Toch vlogen Jos en ik door de heuvels om steeds weer even te stoppen voor de achterblijver die opvallend vaak moest plassen. Bij een flink naar urine stinkende bushalte nam Herman de gelegenheid te baat om even te rusten, iets wat Jos duidelijk geen goed plan vond.

Tegen 03.00hr kwamen we dan eindelijk aan in Malsfeld. Mijn linkerknie was wat gevoelig geworden, ik weet het aan het nieuwe zadel en de daarmee iets gewijzigde stand.

De geplande lange slaapstop was nu niet meer haalbaar gezien de tijd. De wegkapitein oordeelde dat we hier één uur konden rusten. Binnen zat een ander Fleche team aan de koffie. Na een licht hazenslaapje en 1 uur en 3 kwartier later gingen we om 04.45hr weer naar buiten, het was nu wel erg koud geworden! Het was nog 50km tot de laatste controle die pas om 07.00hr zou opengaan. We reden door dorpen met schitterende oude huizen, zo uit Oostenrijk geplukt leek het wel.

De controle / bakker in Unterstuhlen bleek een populaire stop, we kwamen hier veel teams tegen die ook op pad waren naar de Wartburg. Gezamenlijk fietsten we de laatste 30 kilometer het voormalige Oost-Duitsland in, waarbij Jo zich pas laat realiseerde dat hij het kopwerk op zich nam voor de flinke groep Duitsers achter hem.

Vanuit de verte zagen we de Wartburg al op de heuvel staan. In Eisenach bleek echter niemand exact te weten hoe we daar konden komen, overal zagen we randonneurs in zijstraten opduiken. Eenmaal de juiste toegangsweg gevonden bleek deze onmenselijk steil, ik stopte dan ook even om een foto te maken van het kasteel. Ben passeerde en wilde natuurlijk ook op de foto. Een blik op de klok leerde toen dat we nog slecht 20 minuten hadden om boven te komen! Snel spoedden Ben en ik ons dus naar boven, waar de laatste 200 meter te voet moest worden afgelegd.

In het kasteel hadden vele renners (>150+) al verzameld te zijn, een leuk weerzien met vele collega’s van verschillende tochten. Snel op de groepsfoto en toen op naar de douches en het ontbijt. Bij het ontbijt waren ook Dick en Luc aanwezig, Jos had hun bereid gevonden om ons met de auto naar Nederland te brengen.

Al met al was het een zeer gedenkwaardige tocht. Het team, de mooie vergezichten, het ontmoeten van collega randonneurs uit alle windstreken en het arriveren in het kasteel. De bergen van 700 meter hoogte waren een fantasme, het is me nog steeds een raadsel hoe dat verhaal in mijn gedachten kwam. Jos bleek prima in staat om ons team in het gareel te houden, een felicitatie waard.

Alle foto’s zijn hier te vinden:
Foto’s Henk
Foto’s Jos

12 mei 2012: WRB 400 km Morkhoven

Daar stond ik dan, om 01.30hr ‘s-nachts de auto in te laden om naar Morkhoven te vertrekken voor een BRM rit van 400km. Na 1,5 uur kwam ik aan bij de sportzaal die organisator Jan Geerts juist had geopend. Koffie en koek stonden klaar en er verzamelden zich zo’n 20 man voor de start om 04.00hr ‘s-ochtends.

Het eerste uur reden we in het donker, de regen en de kou, het was slechts 7°C. Ik kon goed merken dat er ervaren randonneurs in de groep zaten, zij hielden het tempo goed onder controle en de groep bleef dan ook vrijwel de hele dag bij elkaar.

De regen stopte, de zon kwam op, de temperatuur steeg en we werden overal welkom geheten door fluitende vogels en mooie natuur. Na zo´n 50km voelde ik langzaam aan steeds meer de hobbels in de weg…het zal toch niet? Ik keek naar de achterband maar al rijdend is dat eigenlijk moeilijk te beoordelen, ik hoopte er maar het beste van. Ongeveer 15km verder was de band toch echt te zacht geworden om door te rijden, ik liet de groep gaan om de band te herstellen. Met een beetje doorrijden kwam ik toch tegelijkertijd met de groep aan bij de eerste controle in Den Bosch op 100km.

Na de appelflappen en de cola’s gingen we op pad naar Nijmegen, 70km verder. Op de dijken langs de Waal, een stukje wat ik dit jaar al eerder gereden had bij de 300km vanuit Twisteden. De Belgische collega’s kregen het, ondanks de bij vlagen sterke tegenwind, af en toe op hun heupen en voerden dan het tempo flink op.

In Nijmegen werden we uiterst vriendelijk ontvangen in een uitspanning naast de oude stadsmuren in het Hunnerpark en al snel vertrokken we naar de 3e controle: Alpen, Duitsland. Nog steeds volgden we de dijk langs de Waal, die in Duitsland ineens de Rhein als naam kreeg. Net voor Kalkar, waar de oude kerncentrale is omgetoverd in een speelparadijs, sloeg ik met fiets en al over de kop. Gelukkig geen verwondingen, mijn fiets leek op het eerste gezicht de klap aardig overleefd te hebben maar bij nadere inspectie bleek dat het zadel aan zijn laatste rit bezig was. De voorband was ook lek, het tweede lek voor mij vandaag.

Rustig aan gingen we verder richting Alpen. Mijn rechterbil zat zo’n 5cm lager dan de linkerbil voor de resterende rit van 150km. De Belgische collega’s kwamen stuk voor stuk vragen of ik dat wel in de gaten had. Tja..je weet maar nooit met die zuinige Ollanders zullen ze gedacht hebben?

Eenmaal in Alpen gingen we op zoek naar de brandweerkazerne, maar het bleek dat we in het stadhuis (Rathaus) moesten zijn. De fietsen mochten in de centrale hal en we werden welkom geheten door de loco-burgemeester. Niet veel later zaten
we in onze fietskledij in de heuse raadszaal. Er werd eten en drinken (zelfs bier) aangeboden aan hen die wilden en de loco-burgemeester vertelde ons over Alpen en de zusterband die deze gemeente heeft met Herentals.

Vanuit Alpen was het 90km richting de controle in Weert. Tot Alpen reden we nog met de gehele groep van 20 man, maar nu viel de groep toch uit elkaar. Ik bleef bij Mic (de Belg met de moustache, tevens randonneur van het jaar in België), Bart de roeifietser en enkele anderen in het voorste groepje. Het zadel begon me wel iets te irriteren, elke hobbel probeerde ik te vermijden omdat ik bang was dat deze zou afbreken.
In Weert hielden we een korte stop bij café de Sluis.

Vanaf Weert bleek de route continu langs het kanaal te lopen, door de mooie Kempen. Met een snelheid van 28km/hr maakten we snel de nodige meters waardoor we in de schemering aankwamen bij de finish: café De Snelle Duif in Morkhoven.

De vrouw van organisator Jan had de sportzaal weer geopend zodat we een warme douche konden nemen en in het café stond een pint en wat te eten voor ons klaar.

Al met al een leuke en mooie rit waarbij maar een uur in het donker werd gereden. De route door België en Nederland was puur fietsplezier, de kwade in het stel was Duitsland waar toch behoorlijk wat Strassenschade aanwezig was.

7 april 2012: WRB 200 km Zoetermeer

Ondanks de voorspelde kou en nattigheid stelden 33 mannen en vrouwen zich in de vroege ochtend op aan de start van de 200km vanuit Zoetermeer. Leo en Guus waren zichtbaar in hun nopjes met deze hoge opkomst. Om stipt 08.00hr werd er gestart.

Langs de Vliet kregen we een regenbui over ons heen die gelukkig de enige van de dag bleek te zijn, het is jammer dat er nog steeds mensen zijn die zonder spatbordjes rijden om zichzelf en anderen droog te houden. Nabij Leiden bleek de route te zijn versperd door sloopwerken van de A4. JP was er stellig van overtuigd dat de hekwerken niet voor ons bedoeld waren wat tot effect had dat hij en ik als enigen over de bouwplaats en door een weiland kluunden.

Net voor Alphen a/d Rijn werden we ingehaald door een uitgedund groepje en konden we schuilen achter enkele brede ruggen. Helaas was dit voor korte duur, dit groepje reed erg rommelig en ging in Alphen a/d Rijn rechtdoor waar de route naar rechts ging. Ik reed met routinier Peter B. kop over kop langs het mooie riviertje de Meije, Peter had duidelijk wat meer energie in de benen.

Bij Woerdense Verlaat was de ‘geheime’ controle, vanwaar ik vertrok met de groep die even na mij arriveerde. Deze groep reed echter nog rommeliger dan voorheen, na enkele kilometers was de groep al uit elkaar gespat. Vanaf Wilnis reed ik alleen, waarbij ik net voor Vinkeveen een lekke band kreeg. Iedereen stoof mij voorbij, JP vroeg in het voorbijgaan nog heel collegiaal of alles OK was.

Zo´n 10km verder, net na Baambrugge, hoorde ik weer een sissend geluid, ik hoopte nog dat het een tegemoetkomende brommer was maar helaas was het mijn achterband. Ditmaal passeerden Guus, Bjorn en Jukka mij. Al snel had ik ze bijgehaald en bleef ik bij hun tot aan ´t Bluk in Hilversum. Het was voor Jukka de allereerste keer dat hij een dergelijke afstand reed, chapeau voor dit TVZM’77 lid!

Bij ´t Bluk besloot ik om gelijk door te rijden om op tijd thuis te zijn voor de regen en/of koude echt zou toeslaan. Ik kon meerijden met Leonie, Johan en nog iemand. Leonie vertelde dat ze volgende week naar de VS gaat om daar ´even´ een charity ride te rijden, voor het goede doel samen met 3.000 andere fietsers. Eenmaal bij Hekendorp aangekomen kwam ik Ben tegen, we waren beiden verbaasd dat we elkaar troffen. Ik dacht dat hij enorm snel had gereden, hij dacht dat ik al bij de finish zou zijn.

Samen reden we op tot aan Zoetermeer, het randonneurgevoel kwam weer boven. In een opperbeste stemming hielpen we elkaar door de wind, vooral door de Reeuwijkse Plassen en het stuk langs de Gouwe richting Boskoop. De laatste kilometers bleek dat Peter B. slechts op een paar honderd meter voor ons reed, toch presteerde hij het om enkele minuten na ons te finishen zonder dat wij hem hadden ingehaald. Zo blijkt maar weer dat je nooit zeker weet waar iemand zich in het veld bevindt.

In Zoetermeer werden we opgewacht door Leo en de vriendelijke heer en dame achter de bar. Gerrit had een eigen variant van de Heksenwaag gereden en was al bezig met de hersteltraining.

PS. JP die zo collegiaal vroeg of alles OK was heeft later ook twee lekke banden gekregen en was tot overmaat van ramp ook nog eens zijn fietspomp van huis vergeten.

PS2. De naamgeving van deze tocht is afgeleid van de Heksenwaag te Oudewater, tegenwoordig kan je hier zonder gevaar voor eigen leven aanschouwen hoe het er in het verleden aan toeging.

31 maart 2012: WRB 300 km Twisteden

Dit jaar was de 300km van ARA Niederrhein een route die relatief vroeg in het jaar gehouden wordt. Het voordeel is dat je goed opschiet met het behalen van alle vier de brevetten voor de superrandonneursmedaille, het nadeel is dat er nog niet veel kilometers in de benen zitten voor dit jaar. In totaal verschenen er dit keer 83 randonneurs aan de start, iets wat je niet bij elk brevet ziet!

Zaterdag ben ik vroeg in de ochtend naar Twisteden gereden voor de start van 09.00hr. Een mooi tijdstip om mensen die van ver moeten komen ruim de gelegenheid te geven tijdig aanwezig te zijn. Des te vreemder was het dat we om 08.55hr ons toch wel begonnen af te vragen waar Venloënaar Jos V. nou bleef? Venlo ligt namelijk slechts op 25km afstand van Twisteden.

Gelukkig presteerde Jos het om nog tijdens de speech met een rood hoofd aan te komen rijden. Hij had zich verslapen was het excuus. Ben en ik hadden natuurlijk even gewacht op onze Fleche kapitein, naast het leuke gezelschap konden we zijn krachten immers goed gebruiken bij de eerste 150km met de wind vol in ons gezicht, richting Elburg. Het gevolg was wel dat iedereen al lang en breed vertrokken was toen wij met de eerste meters aanvingen.

Naast de wind viel de temperatuur die ochtend erg laag uit, rond de 8 graden. Sommige fietsers waren daar duidelijk beter op voorbereid dan anderen.

Na zo’n 60km wilde Jos al aan de koffie, iets wat de anderen wel erg vroeg vonden. Nu wilde het geval dat Jos in alle consternatie zijn proviand vergeten was, maar dat pas veel later meedeelde, achteraf was zijn behoefte aan koffie dus wel verklaarbaar. We konden een flink stuk meerijden met de groep van de Duitse randonneur Peter Zinner, die onverstoorbaar op kop bleef rijden.

De eerste koffiepauze werd uiteindelijk gehouden in Elspeet (na 118 km), op een bijzondere manier. Jos gooide namelijk zonder te overleggen alle ankers uit bij het zien van een koffietent, niet zo gek als je puur op vetverbranding al zo´n 150km hebt gereden.

We lieten ons het (koude) appelgebak goed smaken en warmden weer langzaam op. Buiten was het een toeristendrukte van belang en af en toe zagen we collega´s langsrijden. Inmiddels voelde ik mijn benen al wat zwaar worden, had ik dan toch te zwaar aangezet met deze wind?

Na de koffiepauze zou het nog 23km zijn tot aan Elburg waar we eindelijk richting het Westen konden draaien, een stralende 40km langs het Veluwemeer lag in het verschiet. Voor we onze rit vervolgden spraken we af dat de volgende pauze tegen 20.00hr zou zijn zodat we optimaal konden profiteren van het daglicht.

Vanaf Elburg liet de wind ons inderdaad meer met rust, de benen konden zichzelf weer een beetje vermannen. Vanaf Nijkerk ging het zuidwaarts richting Barneveld, Veenendaal en Rhenen. Jos leek helemaal opgebloeid van het appelgebak, we hadden soms moeite om hem bij te houden. De route liep helaas soms door stedelijk gebied met veel (rode) verkeerslichten.

Langs de Waal, in Andelst, vonden we snackbar annex café “Allo Allo Café René” de flinke uitsmijters smaakten voortreffelijk! René was trouwens niet aanwezig.

De laatste 85km was de fut er wel uit. De gesprekstof was op en de temperatuur daalde tot 5 graden, we waren dan ook erg blij om rond 23.45 (totale afstand 320km) weer in Twisteden te zijn alwaar Moni ons opwachtte met de beroemde Goulash soep met brood.

Duitstalige verslagen zijn hier na te lezen:

• velomobilforum.de
• DJK SW Twisteden