Wat jullie nog van mij tegoed hadden: de afloop van het Beierse avontuur van 1200+ km in de bergen van Zuid Duitsland!
Het goede nieuws: Jos en ondergetekende hebben het binnen de tijdslimiet gehaald.
Ik moet wel toegeven dat het dit keer geen makkie was. De hoeveelheid (trainings)kilometers die ik dit jaar heb gereden waren gewoonweg veel te weinig, zelden heb ik zo gezwoegd om een rit uit te rijden. De hitte en later de regen hielpen ook niet erg mee.
Daarnaast mag ik mijzelf nu scharen onder de randonneurs die last hebben van het befaamde ´Lange afstandfietsers syndroom´. Dit is een kwaal waarbij enkele zenuwen het aardig op hun donder hebben gehad. Bij mij uit zich dat in een linkerhand die nog steeds niet de oude is en waarmee ik beduidend minder kracht kan zetten als voorheen. Mijn pink staat nu wel weer zoals die hoort te staan maar het voelt allemaal toch anders aan. Het schijnt na verloop van tijd wel weer bij te trekken.
Over de rit kan ik veel vertellen, maar als ik één woord zou moeten kiezen dan was het PRACHTIG.
Prachtig omdat de ontvangst weer top was, de route onbeschrijflijk mooi, de controles allemaal bemand waren door zeer vriendelijke mensen en het met het gezelschap goed toeven was.
Daarnaast heb ik zoveel indrukken opgedaan dat ik nu, ruim 10 weken na dato, nog steeds kan genieten van alle herinneringen. Karl en Heidi Weimann hebben werkelijk een evenement van formaat neergezet, waarbij opgemerkt moet worden dat Karl de rit ook nog eens heeft uitgereden ondanks de kunstheup die hij vorig jaar heeft gekregen.
Volgende keer doe ik dus weer mee, maar dan zorg ik er wel voor dat ik iets beter voorbereid aan de start verschijn 🙂
Omdat plaatjes meer zeggen dan 1000 woorden…
Alle foto’s van mij zijn hier te bekijken.
Alle foto´s van Jos zijn hier te bekijken.
