De afgelopen vier dagen heb ik twee brevetten gereden in Frankrijk.

Als voorbereiding op PBP leek het me geen gek idee om alvast wat ervaring op te doen met Franse rijders. Hoe rijden zij zo´n rit? In één groep of individueel? Zijn ze solidair met pech of nemen ze mensen op sleeptouw? Hoe kijken ze aan tegen mij, een buitenlander die steenkolenfrans spreekt? Ook had ik gehoord dat de Fransen niet graag op kop reden, met te weinig verlichting reden en ook altijd de heuvels afdaalden achter de fietser met het meeste licht.

Tijd dus om het zelf te ervaren!

Vantevoren had ik twee ritten uitgekozen, een 600km brevet in Douai op donderdag 2 – vrijdag 3 juni en een 600km brevet in Dunkerque op zaterdag 4 en zondag 5 juni.

Deze twee plaatsen liggen op 110km van elkaar. Enkele weken geleden had ik de beide organisators gemaild (in steenkolenfrans) om te vragen of ze de route digitaal beschikbaar hadden voor mijn Garmin. Bertrand, de man uit Douai, stuurde me een heel pakket bestanden waaronder de zo gewilde GPX file.

Pascal, de organisator uit Duinkerken, stuurde me een alleen een routevel. Aan de hand van dit vel heb ik via GPSies.com een bestand gemaakt voor mijn GPS.

—- Douai —-
Op woensdagavond vertrok ik naar Douai, met de bedoeling om daar rond 00.00hr aan te komen en zo nog wat uurtjes slaap in de auto te pakken na de lange rit. De start was om 05.30hr in de morgen. Het slapen in de auto viel echter tegen, ik schrok wakker van elk geluid en was blij dat om 04.45hr de eerste mensen al arriveerden bij de sporthal.

Voor slechts 3 euro kreeg ik een brevetkaart en na enkele minuten wachten kon de groep van ongeveer 35 man starten. Al in de eerste 40km brak de groep op in kleinere groepjes, ik wilde graag in een snel groepje en was tot twee keer toe meegesprint met een groep. Het eerste groepje reed echter zo verkeerd volgens mijn gps dat ik maar snel omkeerde en de grote groep weer inhaalde. Bij het tweede groepje was het hetzelfde verhaal…lag dit nou aan mijn gps of reden die Fransen een ander brevet?

Ik besloot om alleen door te rijden tot de 1e stempelpost op 70km, daar zou ik wel zien wie er aan dit brevet meedeed. Op de controlepost zaten al een paar mensen (toch dat tweede groepje weer?), snel een colaatje gedronken en met ze mee. Onderweg kennis gemaakt, het waren drie Fransen en twee Frans sprekende Belgen. Andere talen spraken ze niet.

De eerste vraag die ze stelden was of ik in de nacht zou doorfietsen, dat deden zij namelijk ook. Mooi, precies wat ik wilde. We kwamen door de eindeloze akkers van Noord-Frankrijk en voelden de wind opsteken toen we de kust naderden. De zon was ook goed wakker, met 30 graden en de wind werden we allemaal goed verbrand.

Bij Varengeville-sur-Mer (195km) was slechts één restaurant op een stoffig kruispunt open, hier konden we stempelen. De Fransen hadden allemaal wel flinke tassen met bagage bij zich, nu ontdekte ik dat ze hier bakken met pasta salades en broodjes tonijn uit toverden.

Het was weer tijd om te vertrekken, de rekening aub. Dat de prijzen hier anders liggen wist ik, maar zelfs mijn lotgenoten schrokken toen ze de rekening zagen. Voor een simpele frisdrank moest EUR 3,80 worden afgetikt.

Langs de mooie kustlijn reden we langs de zee, met als beloning een mooie afdaling naar Fecamp (258km). Hier sloeg het noodlot toe voor één van de rijders, hij keek iets teveel op zijn gps en had niet door dat de auto voor hem een noodstop maakte. Het gevolg was een harde klap, hij die enkele meters de lucht invloog en een hoop materiele schade. Zelf mankeerde hij niets maar zijn voorvork en wiel waren beide gebroken, de rest van de carbon fiets kan hij waarschijnlijk ook weggooien.

Toch wel geschrokken ging de groep zonder hem verder, op zoek naar een stempelpost die we 500 meter verderop vonden.

Het was 90km door heuvelachtig en bosachtig gebied naar Le Neubourg, waar we rond 20.30 aankwamen. Aangezien er alleen kebab en pizza tenten open waren besloten we door te rijden naar Louviers om daar wat te eten, met een snelheid van 30km/hr vlogen we door de heuvels met als enige motivatie een lekkere maaltijd die op ons zou wachten. Groot was de deceptie toen we in Louvier ook alleen maar pizza en kebabtenten konden ontdekken. Al moet ik zeggen dat de kebab met friet en knoflooksaus die ik uiteindelijk hier heb gegeten erg goed smaakte, maar of het nou het ultieme fietsvoer is?

Het was inmiddels donker en rond 22.30 vertrokken we richting Forges les Eaux, 70 km verderop. Om half drie ‘s-nachts was letterlijk alles donker en verlaten in dit dorp. Het noteren van de tijd in de brevetkaart was volgens mijn collega’s voldoende, de organisatie zou hier niet moeilijk over doen. Op naar Moreuil, 80km verder. Het tempo van de groep lag nog steeds erg hoog, op het vlakke land zou het voor mij geen probleem zijn maar die heuvels leken almaar meer en hoger te worden. Ik probeerde me te herinneren of we overdag ook zoveel heuvels hadden bereden maar hoe ik ook piekerde, ik kwam er niet uit.

Het slechte slapen in de auto brak me nu ook op, de vermoeidheid was enorm. De drang om bij de groep te blijven was gelukkig groot genoeg om maar door te rijden én wakker te blijven, al was het wel balanceren op het randje.In Moreuil kwamen we om 0600hr aan, wederom was alles nog dicht.

Een bakker zou een half uur later openen dus besloten we daarop te wachten. Na 3 kwartier werd ik wakker, liggend voor de etalage van een inmiddels druk bezochte bakker. Enkelen van de groep aanschouwden mij met een lach op hun gezicht, ze waren zelf ook aardig uitgeleefd.

De broodjes lieten zich prima smaken, de pain de raisin is ter plekke uitverkoren als mijn beste ontbijt aller tijden. Helaas had de bakker geen koffie. Vanaf Moreuil was het nog 87km tot Douai, de finish. Het was ook een bijna rechte lijn omhoog, recht tegen de strakke wind (kracht 4?) uit het noorden in. Na 30km stoeien met die wind namen we eindelijk de kop koffie, in Bray-sur-Somme. Vanaf hier belden we ook met de organisatie dat we er aan kwamen, zodat iemand ons zou opwachten bij de sporthal.

Hierop volgden 60 kilometers waar geen einde aan leek te komen, de snelheid was niet hoog te krijgen en de wind blies ons recht in het gezicht.
Voldaan kwamen we dan ook uiteindelijk om 12 uur bij de sporthal, 30 uur en 36 minuten en 5000 hoogtemeters in de benen verder.

— Duinkerken —
Na een half uurtje ben ik snel naar Duinkerken gereden, een warm hotelbed was daar voor mij gereserveerd. In het hotel een paar uurtjes geslapen, toen even de route verkend naar de startplaats (place Jean Bart) zodat ik ‘s-morgens niet voor verrassingen zou komen te staan.

De volgende morgen was de start om 06:00hr. Om half 5 ging de wekker maar hier sliep ik keihard doorheen, gelukkig belde mijn vriendin om kwart voor 5 of ik wel wakker was geworden.
Snel at ik zoveel mogelijk bananen, rijstpudding en eierkoeken, ontbijten in het hotel op dit uur was niet mogelijk. Met een volle maag kwam ik dan ook om kwart voor zes aan bij het plein in de stad. Het vreemde was dat er helemaal niemand aanwezig was, ik begon te twijfelen of ik het allemaal wel goed had begrepen. Op de routekaart stond 6 uur, dit had ik ook nogmaals via de mail bevestigd gekregen. Maar waar was iedereen dan? Een rondje om het plein fietsen en de zijstraten in, maar ook daar niemand.

De twijfel werd er niet minder op, tot in de verte iemand in normale kleding zijn hand opstak. Het bleek Pascal te zijn, de organisator. Hij vertelde dat de start was vervroegd naar 05.00hr maar dat ze niet iedereen op de hoogte hadden gesteld. Ik zag mezelf dus geconfronteerd aan de start van een 600km waar iedereen al een uur vertrokken was. Ik kan zeggen, dat viel rauw op mijn dak.

Omdat ik tegelijkertijd de lol er ook wel van kon inzien besloot ik gelijk maar te vragen of de route, die hij immers alleen op papier beschikbaar had gesteld, wel hetzelfde was als die mij gemaild was.
Toen hij de routepapieren van mij zag zakte hij bijna door de grond, Ai non! 1000 excuses verder kreeg ik een nieuwe routebeschrijving, ik zag mijn zelfgemaakte gps bestand al nutteloos worden. Ook voorzag ik dat deze 600km misschien wel eens een hele eenzame 600km zou worden.

Misschien, met hard rijden zou ik de groep nog in kunnen halen? Met een stevige bries uit het noorden kreeg ik het tempo boven de 35km/hr. Omdat de groep voor mij natuurlijk dezelfde wind in de rug had kon ik mezelf niet voorstellen ze snel te zien, maar het in ieder geval tot de eerste controle op 93km te proberen.

Na 2 uur rijden zag ik op een heuvel voor mij enkele auto’s langzaam een bocht indraaien, ik fantaseerde over dat ze wellicht inhielden voor wat fietsers. Eenmaal op de top van de heuvel zag ik echter niemand dus wellicht was het een tractor die voor het oponthoud zorgde. Slechts 10 minuten later na een steile beklimming kwam ik echter de complete groep achterop gereden. Zo’n 66km had ik alleen gereden om dat uur verschil in te halen, ik groette allemaal mensen met verbaasde gezichten.

In de groep van 16 man zaten vooral mensen van één club, de UCLN Dunkerque.

Zeer vriendelijke lui die met een gemiddelde snelheid van 25km/hr dit brevet zouden rijden.
Omdat ik op papier moest navigeren (niet mijn favoriete bezigheid) was ik allang blij mee te rijden. De 600km in de benen van de dag ervoor zouden me misschien ook nog wel opbreken dus even rustig aan doen kon geen kwaad. Ik vroeg de mensen in de groep of ze de nacht zouden doorrijden (ze hadden weer veel bagage bij zich) maar iedereen zou in een hotel slapen op km350.

Dat betekende dus dat ik de nacht alleen zou moeten rijden.

We reden langs de Somme richting de tweede controle Le Hourdel. Een mooie fietsplek met allemaal toeristen. De zon was vandaag nog feller dan de dagen ervoor, mijn thermometer gaf 32 graden aan. Ik voelde mijn huid letterlijk branden. In Le Hourdel (1400hr) namen we een half uur pauze om even af te koelen.

Van Le Hourdel naar de volgende controle was het 130km, in de hitte waren we niet vooruit te branden. Regelmatig stopten we maar weer op zoek naar tabac’s voor wat water. Zelfs op begraafplaatsen hebben we water gehaald.
Om 1900hr hoorden we onweer naderen, en om 2000hr zaten we midden tussen de donders en bliksems maar gelukkig weinig regen.

We zochten snel een restaurant op (280km) waar we de avondmaaltijd nuttigen. Een Pizza Americaine liet zich prima smaken terwijl er een enorme regenbui losbarstte.

Ik vroeg aan een voorrijder hoe ik dat nou moest doen met het doorrijden in de nacht en het stempel voor de controlepost die ik dan zou passeren, alles zou gesloten zijn. Hij zette alvast een krabbel op mijn kaart en dat probleem was opgelost.

We wachtten de regen af en na een uurtje was het weer droog en gingen we verder, de temperatuur was in dat uur zo´n 10 graden gezakt.

Na twee uurtjes, om 2245hr, kwamen we dan eindelijk aan in Chaumont en Vexin. De groep had nu wat haast gekregen omdat ze natuurlijk wel even wilden slapen in hun hotel. We hadden echter gedurende de hete dag zo’n laag tempo aangehouden dat hun slaaptijd zienderogen slonk. Door de regen gingen we door heuvelachtig landschap richting Beauvais.

Bij Beauvais (350km) nam ik afscheid van de groep. Iedereen ging om 0100hr het hotel in en zou om 0500hr weer verzamelen.
Ik reed alleen verder. De regen voelde als een bombardement van ijspegels die op mijn verbrande lichaam inhakten. Mijn routevel was aardig doorweekt, maar toch dacht ik dat ik wel goed reed.
Rond 0300hr kreeg ik een lekke band, precies in een dorp met straatverlichting. Een stukje staaldraad en een scherp steentje kon ik uit de band peuteren. De regen en wind begon ik zo beu te worden dat ik op zoek ging naar een slaapplekje. Bij een boerderij stond een hek open, ik hoopte dat dit betekende dat er ook geen hond zou zijn. Stilletjes sloop ik een schuur binnen met hooibalen, ik moest gelijk aan JePe denken en zijn verhaal over hooischuren.

Deze hooibalen waren van de ronde variant, ik legde mij erop neer als een halve maan en zette de wekker een half uurtje later. Na een half uur werd ik wakker en besloot ik nog een kwartiertje extra te slapen. De regen maakte me echter eerder wakker, het leek alleen maar heftiger te worden.

Een beetje uitgerust ging ik om 0500hr weer verder, het begon gelukkig al licht te worden. De eerste bakker die ik tegenkwam had een goede klant aan me.

De controle die al was afgetekend op mijn kaart naderde, Bray sur Somme (440km). Dit is dezelfde plek als waar ik bij de 600km van Douai een koffie had gedronken, ik vond dit deel van de route al zo bekend voorkomen maar kon het (door de vermoeidheid?) niet plaatsen. Eindelijk was ik bij dezelfde tabac waar ook nog eens dezelfde man achter de bar stond als twee dagen eerder. Dat ik twee keer een 600km deed in 4 dagen leek hij niet te geloven, ik kon het hem niet kwalijk nemen.

De controle Lisbourg (524km) lag 84km noordoostelijker, de wind leek maar niet te willen liggen. Zo’n 4,5 uur (11h25) later kwam ik dan ook eindelijk aan het stempeltje. Ik nam snel een koffie en ging op weg naar de finish. Het land werd vlakker, de benen werden wakker en het tempo ging omhoog.

Na zo’n 3 uur kon ik mijn kaart om 14h35 inleveren bij het Office de Tourisme. Totale brevettijd 32 uur en 35 minuten, 4600 hoogtemeters.

Concluderend zijn de antwoorden op de vragen die ik had:
– Deze Fransen waren enorm solidair met de groep
– Zo’n buitenlander in de groep vinden ze prachtig
– Er was altijd iemand bereid om op kop te rijden
– Ze genoten wel van het grote licht van mijn koplamp.